Disturbed - "Immortalized" - recenzja

Data premiery: 21 sierpnia 2015
Wydawca: Reprise Records

Gdy w 2000 roku usłyszałem „The Sickness”, byłem pod dużym wrażeniem. Królował wtedy nu metal, którego nie darzyłem sympatią, a debiutancki krążek Disturbed wpisywał się w tę stylistykę, jednak oferował coś nowego, świeżego, a jednocześnie był bardziej zbliżony do tradycyjnego metalu w porównaniu np. do Korna czy Limp Bizkit. Później bywało różnie, ale żaden album, ani komercyjnie, ani artystycznie, nie zdołał pobić debiutu. I nic nie wskazuje na to, by miało to kiedykolwiek nastąpić.

Po wydaniu „Asylum” Amerykanie zawiesili działalność, a wokalista David Draiman jako jeden z powodów, choć nie wprost, podawał spadek sprzedaży płyt. To prawda, ludzie nie kupują już albumów tak chętnie jak kiedyś, ale w przypadku Disturbed pojawia się też inna kwestia – ile razy można kupować tę samą płytę? Debiut zdefiniował styl grupy, a kolejne krążki były tylko jego kolejnymi wersjami. Chociaż słuchając „Immortalized”, mam wrażenie, że oni nie nagrywają ciągle tego samego albumu, a ten sam utwór.

„Immortalized” nie zaskakuje niczym. Słucha się tego wprawdzie dość przyjemnie, bo nie można mówić o obniżeniu poziomu, jednak ograne patenty, podobne tempo i struktura poszczególnych utworów sprawiają, że zapominam o nich zaraz po przesłuchaniu. To pierwsza płyta Disturbed, na której nie jestem w stanie wskazać ani jednego ulubionego kawałka. Jedynym numerem, który odbiega od schematu, jest „Sound of Silence”, cover Simona & Garlfunkera.



Draiman nie sili się, żeby czasami zaśpiewać inaczej, mimo że umiejętności i charyzmy trudno mu odmówić. Zresztą pozostałym muzykom, jak i samej produkcji również nie można nic zarzucić pod względem technicznym. Tym bardziej szkoda i tym bardziej można mieć pretensje do zespołu, że nie próbuje nawet na krok wyjść poza swoją bardzo ciasną strefę komfortu. Gdyby jeszcze było tu to co w Disturbed najlepsze. Niestety, brakuje przede wszystkim dynamiki i tego charakterystycznego pazura. Już wcześniej można się było przekonać, że gdy Disturbed gra agresywniej i mocniej, to brzmi o wiele lepiej i paradoksalnie bardziej przebojowo, niż gdy próbuje być melodyjny, bo wtedy robi się nijaki.

5-letnia przerwa wydawnicza nie sprawiła, że zespół dojrzał, zmienił swoje podejście do komponowania. Wręcz przeciwnie, nagrał najbardziej zachowawczy i najmniej zróżnicowany album w swojej karierze. Kto oczekiwał jakiegoś powiewu świeżości, nowych pomysłów, jakiegokolwiek rozwoju, ten będzie zawiedziony. Przerwa mogła wyjść na dobre tylko zagorzałym fanom, którzy stali się bardziej wygłodniali, dzięki czemu prawdopodobnie łykną „Immortalized” bez marudzenia. Tym bardziej, że otrzymali dokładnie taką muzykę, jakiej się spodziewali. I nic ponadto. Można zapytać: czy jest coś złego w tym, że kapela ma swój styl? Niby nie, ale żeby się go trzymać i żeby nie zrobiło się to nudne, trzeba uczynić z niego markę, klasę samą w sobie – tak jak to zrobili Iron Maiden, Slayer czy AC/DC. Disturbed do nich daleko. Dlatego ciągle aktualny pozostaje poniższy filmik.